Πάνος Προφήτης, γλύπτης

Είναι απόφοιτος γραφικών τεχνών και τελειόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών.  Μέσα από τα πρωτότυπα και έξυπνα έργα του, που εκθέτονται στην έκθεση Κόδρα Fresh με τίτλο What We Want, φανερώνεται ότι η φάρσα, ο σαρκασμός, οι λαϊκές ερμηνείες επικρατούν στη δουλειά του και πάντα βρίσκονται σε συμφωνία με το υλικό που επιλέγει για κάθε ιδέα του ο καλλιτέχνης.

Δεν θυμάμαι αν ποτέ διάλεξα την τέχνη ως τρόπο έκφρασης. Είναι κάτι που έκανα από μικρός και ως «μεγάλος» τώρα είναι το μόνο που ξέρω να κάνω.  

Για εμένα η έμπνευση είναι προϊόν συνεχούς σκέψης και δουλειάς. Δεν νομίζω ότι είναι κάτι που έρχεται αστραπιαία, σαν ένα «βλεφάρισμα».

Το να μπορείς να παράγεις τέχνη δεν είναι πολυτέλεια. Mπορείς να κάνεις Arte Povera. Το να μπορείς να επιβιώσεις από αυτό που παράγεις, είναι πολυτέλεια.

Για να κάνεις τέχνη, από την άλλη, πρέπει να είσαι άνεργος. Θέλει αφοσίωση. Τότε μόνο θα μπορείς να αποκαλείς τον εαυτό σου καλλιτέχνη. Οπότε, αφού στην Ελλάδα έχουμε ένα μεγάλο ποσοστό ανέργων που ανέρχονται στην τάξη του 23,1%, αυτομάτως, διαθέτουμε 1.147.372 εν δυνάμει καλλιτέχνες. Έτσι, αυτό που θα μπορούσε να προσφέρει στους ανέργους η τέχνη είναι ιδιότητα, παραγγονίζοντας έτσι όμως, τη λειτουργία της πολιτείας που δεν μας προσφέρει τίποτα.

Δεν έχω κάποιο αγαπημένο υλικό, το υλικό για εμένα προκύπτει από την ιδέα. Μέσω της ιδέας θα οδηγηθώ στο υλικό.

Bad Luck,2012
Πορσελάνη 93x27 εκ.

Η φράση «Αυτό που θέλουμε» (What we Want) , είναι αυτό που μπαίνει μπροστά από τις προσδοκίες μας, σε συλλογικό επίπεδο. Είναι το τι θέλουμε ως κοινωνία, τι θέλουμε για ένα καλύτερο αύριο, βάζοντας σε δεύτερη θέση το «εγώ» μας. Είναι το να θέλουμε, για να διεκδικήσουμε.

Στο Κόδρα παρουσιάζω τρία γλυπτά και μια εικαστική εγκατάσταση πάνω στο ποίημα του Κωνσταντίνου Παπαχαράλαμπου «Το Μήλο Που Θα Φτάσεις». Με τα έργα μου προσπαθώ με έναν γλαφυρό και πολλές φορές χιουμοριστικό τρόπο, να σχολιάσω την πραγματικότητα, όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι.

Για εμένα, η Θεσσαλονίκη είναι ένας τόπος συνάντησης της Ανατολής με τη Δύση. Ήταν και είναι μια πολυπολιτισμική πόλη. Το ίδιο συμβαίνει και αυτή τη στιγμή στο Κόδρα. Άνθρωποι από διαφορετικές χώρες, περιοχές και κουλτούρες συνεργάζονται και συνυπάρχουν. Το ίδιο συμβαίνει και με τα έργα τους. Αυτή η ζύμωση κατ΄εμέ, είναι η ουσία της Θεσσαλονίκης και η ουσία του Κόδρα.

Η πολιτεία τα έχει πάει πολύ καλά ως τώρα, αγνοώντας την ύπαρξη των καλλιτεχνών. Έτσι περιθωριοποιούμαστε και γινόμαστε αυτό που θέλουν όλοι οι καλλιτέχνες - ανεξάρτητοι. Ολοκληρώνοντας έτσι το μποέμικο προφίλ μας, ώστε να μη ξεφεύγουμε από τα κλισέ και με την κλασσική, αλλά πάντα ρομαντική κατάληξη του θανάτου μας, στην ψάθα.

“Truth can never be told so as to be understood and not be believed” Αγαπημένη μου φράση, τη διάβασα πρόσφατα, από τον Wiliam Blake– «Η αλήθεια μπορεί να ειπωθεί έτσι, που να είναι κατανοητή, αλλά όχι πιστευτή».

Αν προσκαλούσα κάποιον στο φετινό Πεδίο Δράσης Κόδρα, αυτός θα ήταν ο Ai Weiwei.

"Forever" by Ai Weiwei

 Επιμέλεια: Σταθακίδου Νέλη

Κωνσταντίνος-Νεκταριος Κολέτσος, εικαστικός

Ο Κωνσταντίνος-Νεκταριος Κολέτσος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982. Είναι απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και παρακολουθεί το Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Συμμετέχει στο φετινο Πεδίο Δράσης Κόδρα στην εκθεση «Stopover» με το έργο "ξύλινο container".

Η τέχνη δεν είναι ένα πεδίο βιοπορισμού για τους περισσότερους καλλιτέχνες, η τέχνη από την άλλη είναι κατ' εξοχής τρόπος έκφρασης.

Δεν πιστεύω στην έκφραση "η τέχνη μου κλείνει το μάτι", η καλλιτεχνική έκφραση για μένα είναι μία συγκροτημένη διαδικασία που πάντα παίρνεις υπ' όψιν σου την ιστορία, την παράδοση, τα υλικά ή το μέσο σε σχέση με αυτό που θέλεις να δημιουργήσεις.

Πάντα υπήρχε ο ισχυρισμός ότι η τέχνη είναι κοινωνικό αγαθό, άρα και η ανάγκη για αυτή. Δυστυχώς και ως προϊόν και ως πνευματικό αγαθό είναι πολυτέλεια. Ως προϊόν και ως γνωστικό αντικείμενο αναφέρεται σε λίγους.

Να στηρίζουν περισσότερο τη σύγχρονη τέχνη και τους καλλιτέχνες δεν είναι θέμα μόνο του δήμου αλλά ολόκληρης της κοινωνίας. Είναι πολύ θετικό να στηρίζονται καλλιτεχνικές δραστηριότητες.

Σίγουρα και η καλλιτεχνική δουλειά έχει επηρεαστεί αρνητικά από την κρίση, όπως όλοι οι κλάδοι.

Η φράση "Stopover"  έχει να κάνει με το εφήμερο και το προσωρινό, τη μεταβατικότητα, τη μοναξιά και την ανάμνηση.

Η γενική φορμαλιστική και νοηματική απόδοση του έργου προσπάθησε να προσαρμοστεί στο θέμα της έκθεσης, το «Stopover». Το έργο "ξύλινο container" μέσω των υλικών, που είναι το ξύλο, τα κατεσταμμένα οικοδομικά υλικά και η φωτογραφία θέλει να τονίσει αυτές τις σχέσεις, σε συνάρτηση με τη μοναξιά και την ανάμνηση, (που είναι η προβληματική που διαπερνά κυρίως τη δουλειά μου), που συνδέονται κατά κάποιο τρόπο με το παροδικό της διαμονής και την απώλεια κάποιου τόπου.

Είμαι ευχαριστημένος που συμμετέχω σε αυτή τη διοργάνωση, (Πεδίο Δράσης Κόδρα), προσβλέπω στην προβολή της συγκεκριμένης δουλειάς, στη δημιουργική κριτική μεταξύ καλλιτεχνών και επισκεπτών και στο να μπορέσω να κοινωνήσω τα μηνύματα του έργου μου.

Μια φράση που με εκφράζει: High standard - low budget 

Στη Biennale της Αθήνας μου είχε κάνει εντύπωση το έργο του Hans Op De beeck, αν θα μπορούσα να καλέσω κάποιον άλλο καλλιτέχνη θα ήταν αυτός.

Επιμέλεια  Αγγελική Κασούρα

Παναγιώτης Κουλουράς, εικαστικός

Ο Παναγιώτης Κουλουράς σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, από όπου αποφοίτησε το 2007. Σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει συμμετάσχει ανάμεσα στα άλλα και στην έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη το 2009 με τίτλο « Ο χρόνος, οι άνθρωποι, οι ιστορίες τους », σε επιμέλεια Μάνου Στεφανίδη.

Παναγιώτης Κουλουράς, Προς εγκατάστασιν...Ⅱ, 2011 – 2012

Η Τέχνη ως μέσο έκφρασης με κάνει να αισθάνομαι χρήσιμος.

Η έμπνευση έρχεται για μένα μέσα από τις ερωτήσεις και τις αμφιβολίες.

Η τέχνη είναι ανάγκη για όποιον την ζητά και την βλέπει, αν και υπάρχει ζωή και χωρίς τέχνη, μιας και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ζει χωρίς αυτήν. Σε εμένα όμως προσφέρει, κάθε φορά που την συναντώ ή είμαι έτοιμος να την συναντήσω , λύτρωση. Είναι σαν να μου ανοίγει ο κόσμος και να απαντιούνται για λίγο τα ερωτήματά μου.

Στην εποχή μας το πρόβλημα δεν είναι η οικονομική κρίση, αλλά το πως διαχειρίζεται κανείς την πληροφορία “Υπάρχει μια πρωτόγνωρη οικονομική κρίση”. Το έργο μου σχετίζεται με την καθημερινότητα και τις πληροφορίες που δεχόμαστε για να την κάνουμε ορατή. Η δουλειά μου επηρεάζεται από κάθε τι που συμβαίνει. Αυτά είναι τα εργαλεία μου.

Η Πολιτεία καλό θα ήταν να μην εμποδίζει το έργο της Τέχνης, αν δεν μπορεί να βοηθήσει η ίδια στην εξέλιξη της και στη διαμόρφωση του πολιτισμού μας . 

Η έκφραση «Σημείο φυγής» νιώθω ότι είναι η ελπίδα εκεί που το βλέμμα κατευθύνεται, καθώς εκεί υπάρχει το φως. Εκεί υπάρχει ο δρόμος στον οποίο μπορεί κανείς να πορευτεί.

Η φράση που με εκφράζει είναι η «ὁδὸς ἄνω κάτω μία καὶ ωὑτή» του Ηράκλειου.

Επιμέλεια Αλεξάνδρα Αμανατίδου

Ειρήνη Μπαχλιτζανάκη, εικαστικός

Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Ιστορία της Τέχνης στο University College  London (UCL), και Καλές Τέχνες στο Chelsea College of Art and Design London. Το Μάιο του 2011 παρουσίασε το πρώτο της ατομικό project στο Λονδίνο και το Μάρτιο του 2012 πραγματοποίησε την πρώτη της προσωπική επιμέλεια στην Αθήνα. Στο Πεδίο Δράσης Κόδρα συμμετέχει στην έκθεση What We Want - Κόδρα Fresh με τα έργο «Windows» και «Untitled (pallet #1)».

Με τα εικαστικά άρχισα να ασχολούμαι, όταν ένιωσα ότι μου έλειπε αυτό το πρακτικό κομμάτι της δημιουργίας. Το να δουλεύω  η ίδια σαν εικαστικός δημιουργός ήταν κάτι που με ιντρίγκαρε. Το είδα σαν πρόκληση και ήθελα να δω αν μπορούσα να το κάνω. Στην πορεία αυτό το πράγμα γίνεται τρόπος ζωής. 

Οι παρούσες συνθήκες σίγουρα επηρεάζουν και την καθημερινότητά μου, και  τη δουλειά μου και το έργο μου - όπως όλοι νομίζω, προσαρμόζομαι στα  σημερινά δεδομένα.  Έχοντας αποφοιτήσει πρόσφατα όμως δεν έχω δουλέψει σαν εικαστικός υπό πολύ διαφορετικές συνθήκες - τουλάχιστον όχι, έξω από το πλαίσιο ενός ιδρύματος και ενός τέτοιου τρόπου σκέψης - οπότε δεν μπορώ να πω με σιγουριά σε τι βαθμό θα ήταν διαφορετική η δουλειά μου κάτω από άλλες συνθήκες. 

Το αγαπημένο μου υλικό στην παρούσα φάση είναι το ξύλο -  μάλλον γιατί το έχω δουλέψει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τον τελευταίο καιρό κι έχω αποκτήσει μια διαφορετική σχέση μ' αυτό, το "καταλαβαίνω" καλύτερα. 

Τα έργα που παρουσιάζονται - δύο  έργα που προϋπήρχαν και μια εγκατάσταση στο χώρο του Διοικητηρίου - ασχολούνται με την οικειοποίηση παραδοσιακών μορφών (μη-καλλιτεχνικής) παραγωγής σαν μια σύγχρονη καλλιτεχνική στρατηγική. Έτσι θέτουν ερωτήματα πάνω στο ρόλο και τη θέση της δεξιοτεχνίας και της εργασίας στην τέχνη, στη σχέση της με άλλες μορφές παραγωγικής και μη παραγωγικής εργασίας, αλλά και στη φύση του ίδιου του έργου τέχνης. 

Είμαι πολύ χαρούμενη που μου δόθηκε η ευκαιρία να πάρω μέρος στο φετινό Κόδρα. Είναι πολύ σημαντικό να εμπλέκεσαι σε πράγματα που θεωρείς πραγματικά αξιόλογα.  Είναι ακόμα μια ευκαιρία να γνωρίσεις και να έρθεις σε επαφή με ανθρώπους - και δεν αναφέρομαι μόνο στους καλλιτέχνες, αλλά σε όλους όσους εμπλέκονται στην παραγωγή μιας τέτοιας διοργάνωσης -  να συζητήσεις, να ανταλλάξεις απόψεις, να δεις πώς δουλεύουν, να μάθεις για τη δουλειά τους και να ακούσεις τη γνώμη τους και για τη δική σου.  

 Windows #2, 2010, Ειρήνη Μπαχλιτζανάκη, Παλιό παράθυρο, ξύλο, γυαλί και ράφια από mdf, 138 x 98 x 30 εκ.

Επιμέλεια: Μαριάννα Ταμπάκη

Έφη Σπύρου, εικαστικός

Η Έφη Σπύρου έχει πτυχίο στον τομέα ΜΜΕ και Επικοινωνίας (MCL) University of Indianapolis, πτυχίο Ζωγραφικής από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας και βρίσκεται στο Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών, Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Αθήνας. Ακόμη έχει σπουδάσει στο πανεπιστήμιο St. Martin's- London MA Performance and Design. Έχει διοργανώσει ατομική έκθεση (Post Gravity, 6 D.O.G.S exhibition Space, Αθήνα, 2011) και έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το 2011 συνεργάστηκε με τον σχεδιαστή μόδας Antonio Marras- Kenzo και το Pop magazine London για το  "Swings" βασισμένο στο έργο της με τον ίδιο τίτλο. Στο Πεδίο Δράσης Κόδρα 2012 συμμετέχει στην έκθεση STOPOVER.

  

Antivainin, 2011-2012, Έφη Σπύρου, Ξύλο, ύφασμα, λάμπες φθορισμού, 140x100εκ. , 83 χ 39 εκ. Βίντεο: 2’ 45’’.

Η τέχνη είναι αναγκαίο καλό στη ζωή μου και ο βιοπορισμός  από αυτήν, ελπίζω να μη γίνει  αναγκαίο κακό.

Βρισκόμαστε αδιαλείπτως σε μία κρίση. Άλλοτε οικονομική, άλλοτε πολιτική, ιδεολογική, α-λογική... Το πώς τη διαχειρίζεται κανείς και δει, το ευαίσθητο αυτί του κόσμου, ο καλλιτέχνης, είναι θέμα ικανότητας και γενναιοδωρίας.

Stopover για μένα σημαίνει «Stop is not Over»

Το θέμα των έργων μου συνδέεται με την αυτοκάθαρση μέσα από τις σκιές και το φως της μνήμης. Η μνήμη ως τόπος προς απελευθέρωση. 

Νιώθω ωραία που συμμετέχω  στο φετινό Πεδίο Δράσης Κόδρα. Σε ένα "πεδίο δράσης" τι άλλο να περιμένω από ευχάριστα συμβάντα. 

Αυτό που ζω δεν είναι  η πρόβα. Είναι η παράσταση. (Θα ήθελα να είμαι ο φωτιστής στα παρασκήνια).

 Επιμέλεια:Μαριάννα Ταμπάκη

Μαρία Τζανάκου, εικαστικός

Η Μαρία Τζανάκου  αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και έχει παρακολουθήσει στο Central Saint Martins College of Art and Design London το μεταπτυχιακό κύκλο σπουδών Perfomance Design and Practice. Στο Πεδίο Δράσης Κόδρα 2012 έχει τριπλή παρουσία στην έκθεση What We Want / Κόδρα Fresh με την εγκατάσταση Anathema rocks!, τη συμμετοχή της στο Κ-On project – μια συνομιλία με το ποιητικό έργο του Κωνσταντίνου Παπαχαράλαμπου – και τη συνεργασία με τη Δήμητρα Κονδυλάτου και του Δημήτρη Παπουτσάκη στη δημιουργία της εγκατάστασης At the top of One's Lung.

Μαρια Τζανακου

Anathema Rocks!, 2012 εγκατασταση, διαστασεις μεταβλητες

Ο κύριος λόγος της ενασχόλησης μου  με τα εικαστικά είναι η αγάπη που έχω για το ίδιο το αντικείμενο. Πρωτίστως έχω πάρει μεγάλη χαρά ως θεατής έργων τέχνης. Τα εικαστικά είναι ένα πεδίο με αναφορές στις οποίες μπορώ να αναγνωρίσω πράγματα.

Η έμπνευση καταφθάνει τη στιγμή που λέω "το παρατάω" ενώ πρέπει να συνεχίσω.

H τέχνη μπορεί να λειτουργήσει ως "λυσίπονον" στους ανθρώπους ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση.

Αγαπημένο μου υλικό είναι οι λέξεις. Μ' αρέσει να κάνω πράγματα με τις λέξεις.

Anathema Rocks!, 2012 εγκατασταση, διαστασεις μεταβλητες

Το "Anathema Rocks!" είναι  μία εγκατάσταση που βασίζεται  σε ένα παιχνίδι με την ιστορία - μία φαινομενικά τυχαία επανάληψη μέσα στο χρόνο με κοινή αναφορά στο όνομα του Ελευθέριου Βενιζέλου και στη χρήση της πέτρας ως μέσο αγανάκτησης και καταστροφής. Αποτελείται από δύο φωτογραφίες με σαφή αναφορά σε δύο ιστορικά γεγονότα που καθορίζουν τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Η πρώτη αναφέρεται στο Ανάθεμα του Βενιζέλου που έγινε στο Πεδίον του Άρεως το 1916, από τον τότε Αρχιεπίσκοπο της Ελληνικής Εκκλησίας Θεόκλητο Α', όταν η Ελλάδα βρισκόταν σε Εθνικό Διχασμό με δύο αντίπαλες κυβερνήσεις μία στη Θεσσαλονίκη και μία στην Αθήνα. Η δεύτερη αναφέρεται στους βανδαλισμούς που έγιναν στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας πρόσφατα. Στην εικόνα καταγράφονται καταστροφές στο δημόσιο χώρο, στη Λεωφόρο Ελευθερίου Βενιζέλου (Πανεπιστημίου). 

Δημητρα Κονδυλατου, Δημητρης Παπουτσακης, Μαρια Τζανακου

At The Top of One's Lung, 2012 εγκατασταση, διαστασεις μεταβλητες

H Δήμητρα  Κονδυλάτου, o  Δημήτρης Παπουτσάκης και εγώ βιώσαμε μία άσκηση κατά την οποία επιχειρήσαμε να αναγνώσουμε διαδοχικά με όλη τη δύναμη της φωνής μας (At The Top of One's Lung) από ένα κείμενο ενώ βρισκόμασταν μέσα στη θάλασσα. Αυτή η ανάγκη της μη παραίτησης και ενός τρόπου με τον οποίο εφαρμόζεται μια συνθήκη επιβίωσης προτείνεται ως "What We Want"

Η πρώτη συμμετοχή μου στο Πεδίο Δράσης Κόδρα ήταν το 2011 με την έκθεση "Re-editing Memory and History",  σε επιμέλεια του Νίκου Ναυρίδη, όπου αποκόμισα μία ανεκτίμητη εμπειρία. Ειδικά για το Κόδρα Fresh έχω να πω πως είναι πολύ σημαντική έκθεση, γιατί δίνεται η ευκαιρία, κατόπιν διαγωνισμού, σε τελειόφοιτους και προσφάτως απόφοιτους σχολών καλών τεχνών να προτείνουν το έργο τους,  και έτσι δημιουργείται μία συνθήκη συνέχειας από την εκπαίδευση στην αγορά εργασίας.  

Μια έκφραση  που με εκφράζει είναι "Αυτό που μένει"

Αν μπορούσα να καλέσω έναν άλλο καλλιτέχνη στο φετινό «Πεδίο Δράσης Κόδρα», αυτή θα ήταν η Δανάη Κηλαηδόνη γιατί είμαι φαν των comics  της.

 *Οι Δήμητρα Κονδυλάτου, Δημήτρης Παπουτσάκης είναι απόφοιτοι της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ) της Αθήνας και έχουν εμπειρία από σπουδές στο εξωτερικό στην Artesis fine arts Academie στην Αμβέρσα, και στην Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten στη Χάγη αντίστοιχα.

Επιμέλεια: Χριστίνα Σερετάκη

Δημήτρης Πολυχρονιάδης, εικαστικός

O Δημήτρης Πολυχρονιάδης ισορροπεί ανάμεσα στην αρχιτεκτονική και την τέχνη, αλλάζοντας ιδιότητες- σκηνογράφος, αρχιτέκτονας, γλύπτης.

Ταιριάζοντας μουντά χρώματα με έντονα φλούο σχεδόν εκτυφλωτικά, θέλει κάθε φορά να περάσει το μήνυμά του, το οποίο δε βρίσκεται μόνο στη φράση που πρωταγωνιστεί σε κάθε έργο του. Πρέπει να προσέξεις και τις λεπτομέρειες, αυτές που θα σε κάνουν να καταλάβεις απόλυτα το νόημα του μηνύματος.

Home Sweet Home, 2012, Δημήτρης Πολυχρονιάδης, Γλυπτό μικτής τεχνικής, 65 x 50 x 50 εκ. Πινακίδα 770 x 620 x 240.

Aυτό το πάντρεμα του “γκρεμισμένου” , μαζί με τα στοιχεία του μοντερνισμού , είναι ένα σχόλιό σου στην "επιφανειακή" αντιμετώπιση  αυτών των γεγονότων από το δυτικό πολιτισμό;

Όταν ξεκίνησα να σκέφτομαι τι είδους έργο θα μπορούσα να φτιάξω για το Κόδρα, έλαβα υπ’ όψιν τον τόπο αλλά και τον χρόνο. Ο Σεπτέμβριος είναι μια εποχή κατά την οποία λόγω του καλού καιρού, τα παράθυρα μπορούν να είναι ανοιχτά για να εισβάλει το θαλασσινό αεράκι. Λόγω της κατάστασης του (ερειπωμένα κτίρια, με μεγάλες αλάνες μεταξύ τους) το Κόδρα δεν θα μπορούσε εύκολα να φιλοξενήσει αυτή την διοργάνωση μέσα στο χειμώνα ή το κατακαλόκαιρο. Η εποχή λοιπόν συμβάλει στην ήπια σχέση του έξω με το μέσα, ευνοώντας την ύπαρξη μιας… χαλαρότητας. Το στοιχείο της καταστροφής συνδυασμένο με την ανεμελιά υπογραμμίζει την πολύ μικρή απόσταση ανάμεσα στον παράδεισο και την κόλαση. Είναι και αυτό που θίγεις για την σχέση μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Είναι και η κατάσταση της σημερινής Ελλάδας, δηλαδή το πόσο γρήγορα περάσαμε από την ευδαιμονία στην αυτοκαταστροφή χωρίς να ξέρουμε αν ακόμα πιάσαμε τον πάτο του γκρεμού. Είναι κι ένα σχόλιο για το γεγονός ότι κάποιοι συνεχίζουν το βιολί τους σα να μην έγινε τίποτα (γύρω – γύρω όλοι).

Και στο Λίβανο, και στο Βελιγράδι αλλά και σε άλλες πόλεις διαπιστώνεις, πως διατηρούν τα γκρεμισμένα κτίρια ως έχει- δηλαδή μισά, αφημένα στο χρόνο, όπως όταν βομβαρδίστηκαν. Πώς το βλέπεις αυτό;

Το να διατηρήσεις ένα ερείπιο για ιστορικούς λόγους έχει να κάνει με την συλλογική συνείδηση της εκάστοτε πόλης. Το βρίσκω καλή ιδέα. Έχω την αίσθηση ότι η Ιστορία όντως επαναλαμβάνεται... και όχι ως φάρσα... αλλά σε παραλλαγές. Οι διαφορές είναι τέτοιες ώστε κάθε φορά να μας διαφεύγουν τα κρίσιμα μαθήματα από τα λάθη του παρελθόντος. Οφείλουμε να χρησιμοποιούμε την Ιστορία ως μάθημα, όχι όμως ως άλλοθι.

Τα έργα γλυπτικής σου έχουν κυρίως γκρι και νεον χρώματα. Εικαστική αδυναμία ή περνάς το μήνυμα πως υπάρχουν 2 κόσμοι;

Γλυπτά κατασκευάζω τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Η καθαρότητα του μηνύματος ήταν ζητούμενο εξ αρχής για εμένα. Επιδιώκω να υπάρχει σχεδόν πάντα μια νότα ανεμελιάς και χιούμορ (κείμενο και χρώμα) σε αντίστιξη με την γκρίζα, αδρή, σχεδόν Σεληνιακή 'πραγματικότητα' στην οποία κινούνται οι ανθρώπινες φιγούρες. Ο καθένας μας χρησιμοποιεί την παλέτα και το οπλοστάσιο που διαθέτει στην ψυχή και τα συρτάρια του. Υπό αυτή την έννοια, μπορούμε να μιλήσουμε για μια εικαστική ‘αδυναμία’.

Αν μπορούσαμε να βγούμε στην Θεσσαλονίκη ή την Αθήνα, και να "στήσουμε" σε κάποιο μνημείο ή σημείο μία φράση, ποια θα ήταν αυτή;

STOP THINKING ABOUT THE PAST & START CREATING THE FUTURE. Στην Ακρόπολη και τον Λευκό Πύργο.

Αν αλλάζαμε την φράση στο έργο σου, με ποια θα μπορούσαμε να την αντικαταστήσουμε;

Δεν έχω ιδέα. Μάλλον θα μιλούσαμε γι άλλο έργο.

Στο έργο σου παρατηρεί κανείς εκτός από τις πολύχρωμες φιγούρες που γυρνούν γύρω από το HOME SWEET HOME και κάποιες που τις άφησες γκρι... Πες μου για αυτό.

Είναι υποτίθεται οι 2 κόσμοι στους οποίους αναφερθήκαμε πριν. Κάποιους ενδεχομένως τους εγκατέλειψαν οι δυνάμεις τους και δεν άντεξαν να ακολουθήσουν την κούρσα - αν κι εφ' όσον κατάφεραν να διατηρηθούν ζωντανοί μετά την πτώση. Υπάρχουν και τα εγκαταλειμμένα ποδήλατα, όλων αυτών που έπαψαν να υπάρχουν μετά την πτώση.

Σκηνογραφία-γλυπτική παίρνουν στοιχεία από την ιδιότητα σου ως αρχιτέκτονας... Είναι σαν να συμπληρώνεις τη δημιουργική σου πλευρά που ίσως δεν μπορείς να εκφράσεις μέσω της αρχιτεκτονικής;

Σωστά. Την αρχιτεκτονική την αγαπώ - είναι θεμέλιο της προσωπικότητάς μου η ιδιότητα του αρχιτέκτονα. Η εφαρμογή της όμως, απαιτεί πολύ περισσότερο χρόνο και χρήμα. Επίσης υπόκειται σε σειρά από πρακτικούς περιορισμούς (νομοθετικούς, γραφειοκρατικούς, εργολαβικούς κτλ) που συχνά αφαιρούν τους χυμούς και τον ενθουσιασμό για δημιουργία. Η αρχιτεκτονική είναι ένας συγκερασμός τέχνης και επιστήμης. Στην σκηνογραφία η πρόκληση είναι να πλάσεις όνειρα και παραμύθια. Με την γλυπτική μπορείς να πεις ακριβώς αυτό που θέλεις.

Κοιτάς ποτέ τα έργα σου και τα αμφισβητείς;

Δεν κάνω τίποτε άλλο από το να τα αμφισβητώ. Όταν τα φτιάχνω τα αγαπάω πολύ, όταν όμως είναι τελειωμένα θέλω να φύγουν μακριά μου και να κάνουν τη δική τους ζωή, αν μπορούν. Για κάποιο λόγω τα θεωρώ την δική μου, έμμεση απάντηση στην κρίση - γι αυτό και συνεχίζω να τα φτιάχνω.

Επιμέλεια: Δέσποινα Πολυχρονίδου