Δημήτρης Πολυχρονιάδης, εικαστικός

O Δημήτρης Πολυχρονιάδης ισορροπεί ανάμεσα στην αρχιτεκτονική και την τέχνη, αλλάζοντας ιδιότητες- σκηνογράφος, αρχιτέκτονας, γλύπτης.

Ταιριάζοντας μουντά χρώματα με έντονα φλούο σχεδόν εκτυφλωτικά, θέλει κάθε φορά να περάσει το μήνυμά του, το οποίο δε βρίσκεται μόνο στη φράση που πρωταγωνιστεί σε κάθε έργο του. Πρέπει να προσέξεις και τις λεπτομέρειες, αυτές που θα σε κάνουν να καταλάβεις απόλυτα το νόημα του μηνύματος.

Home Sweet Home, 2012, Δημήτρης Πολυχρονιάδης, Γλυπτό μικτής τεχνικής, 65 x 50 x 50 εκ. Πινακίδα 770 x 620 x 240.

Aυτό το πάντρεμα του “γκρεμισμένου” , μαζί με τα στοιχεία του μοντερνισμού , είναι ένα σχόλιό σου στην "επιφανειακή" αντιμετώπιση  αυτών των γεγονότων από το δυτικό πολιτισμό;

Όταν ξεκίνησα να σκέφτομαι τι είδους έργο θα μπορούσα να φτιάξω για το Κόδρα, έλαβα υπ’ όψιν τον τόπο αλλά και τον χρόνο. Ο Σεπτέμβριος είναι μια εποχή κατά την οποία λόγω του καλού καιρού, τα παράθυρα μπορούν να είναι ανοιχτά για να εισβάλει το θαλασσινό αεράκι. Λόγω της κατάστασης του (ερειπωμένα κτίρια, με μεγάλες αλάνες μεταξύ τους) το Κόδρα δεν θα μπορούσε εύκολα να φιλοξενήσει αυτή την διοργάνωση μέσα στο χειμώνα ή το κατακαλόκαιρο. Η εποχή λοιπόν συμβάλει στην ήπια σχέση του έξω με το μέσα, ευνοώντας την ύπαρξη μιας… χαλαρότητας. Το στοιχείο της καταστροφής συνδυασμένο με την ανεμελιά υπογραμμίζει την πολύ μικρή απόσταση ανάμεσα στον παράδεισο και την κόλαση. Είναι και αυτό που θίγεις για την σχέση μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Είναι και η κατάσταση της σημερινής Ελλάδας, δηλαδή το πόσο γρήγορα περάσαμε από την ευδαιμονία στην αυτοκαταστροφή χωρίς να ξέρουμε αν ακόμα πιάσαμε τον πάτο του γκρεμού. Είναι κι ένα σχόλιο για το γεγονός ότι κάποιοι συνεχίζουν το βιολί τους σα να μην έγινε τίποτα (γύρω – γύρω όλοι).

Και στο Λίβανο, και στο Βελιγράδι αλλά και σε άλλες πόλεις διαπιστώνεις, πως διατηρούν τα γκρεμισμένα κτίρια ως έχει- δηλαδή μισά, αφημένα στο χρόνο, όπως όταν βομβαρδίστηκαν. Πώς το βλέπεις αυτό;

Το να διατηρήσεις ένα ερείπιο για ιστορικούς λόγους έχει να κάνει με την συλλογική συνείδηση της εκάστοτε πόλης. Το βρίσκω καλή ιδέα. Έχω την αίσθηση ότι η Ιστορία όντως επαναλαμβάνεται... και όχι ως φάρσα... αλλά σε παραλλαγές. Οι διαφορές είναι τέτοιες ώστε κάθε φορά να μας διαφεύγουν τα κρίσιμα μαθήματα από τα λάθη του παρελθόντος. Οφείλουμε να χρησιμοποιούμε την Ιστορία ως μάθημα, όχι όμως ως άλλοθι.

Τα έργα γλυπτικής σου έχουν κυρίως γκρι και νεον χρώματα. Εικαστική αδυναμία ή περνάς το μήνυμα πως υπάρχουν 2 κόσμοι;

Γλυπτά κατασκευάζω τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Η καθαρότητα του μηνύματος ήταν ζητούμενο εξ αρχής για εμένα. Επιδιώκω να υπάρχει σχεδόν πάντα μια νότα ανεμελιάς και χιούμορ (κείμενο και χρώμα) σε αντίστιξη με την γκρίζα, αδρή, σχεδόν Σεληνιακή 'πραγματικότητα' στην οποία κινούνται οι ανθρώπινες φιγούρες. Ο καθένας μας χρησιμοποιεί την παλέτα και το οπλοστάσιο που διαθέτει στην ψυχή και τα συρτάρια του. Υπό αυτή την έννοια, μπορούμε να μιλήσουμε για μια εικαστική ‘αδυναμία’.

Αν μπορούσαμε να βγούμε στην Θεσσαλονίκη ή την Αθήνα, και να "στήσουμε" σε κάποιο μνημείο ή σημείο μία φράση, ποια θα ήταν αυτή;

STOP THINKING ABOUT THE PAST & START CREATING THE FUTURE. Στην Ακρόπολη και τον Λευκό Πύργο.

Αν αλλάζαμε την φράση στο έργο σου, με ποια θα μπορούσαμε να την αντικαταστήσουμε;

Δεν έχω ιδέα. Μάλλον θα μιλούσαμε γι άλλο έργο.

Στο έργο σου παρατηρεί κανείς εκτός από τις πολύχρωμες φιγούρες που γυρνούν γύρω από το HOME SWEET HOME και κάποιες που τις άφησες γκρι... Πες μου για αυτό.

Είναι υποτίθεται οι 2 κόσμοι στους οποίους αναφερθήκαμε πριν. Κάποιους ενδεχομένως τους εγκατέλειψαν οι δυνάμεις τους και δεν άντεξαν να ακολουθήσουν την κούρσα - αν κι εφ' όσον κατάφεραν να διατηρηθούν ζωντανοί μετά την πτώση. Υπάρχουν και τα εγκαταλειμμένα ποδήλατα, όλων αυτών που έπαψαν να υπάρχουν μετά την πτώση.

Σκηνογραφία-γλυπτική παίρνουν στοιχεία από την ιδιότητα σου ως αρχιτέκτονας... Είναι σαν να συμπληρώνεις τη δημιουργική σου πλευρά που ίσως δεν μπορείς να εκφράσεις μέσω της αρχιτεκτονικής;

Σωστά. Την αρχιτεκτονική την αγαπώ - είναι θεμέλιο της προσωπικότητάς μου η ιδιότητα του αρχιτέκτονα. Η εφαρμογή της όμως, απαιτεί πολύ περισσότερο χρόνο και χρήμα. Επίσης υπόκειται σε σειρά από πρακτικούς περιορισμούς (νομοθετικούς, γραφειοκρατικούς, εργολαβικούς κτλ) που συχνά αφαιρούν τους χυμούς και τον ενθουσιασμό για δημιουργία. Η αρχιτεκτονική είναι ένας συγκερασμός τέχνης και επιστήμης. Στην σκηνογραφία η πρόκληση είναι να πλάσεις όνειρα και παραμύθια. Με την γλυπτική μπορείς να πεις ακριβώς αυτό που θέλεις.

Κοιτάς ποτέ τα έργα σου και τα αμφισβητείς;

Δεν κάνω τίποτε άλλο από το να τα αμφισβητώ. Όταν τα φτιάχνω τα αγαπάω πολύ, όταν όμως είναι τελειωμένα θέλω να φύγουν μακριά μου και να κάνουν τη δική τους ζωή, αν μπορούν. Για κάποιο λόγω τα θεωρώ την δική μου, έμμεση απάντηση στην κρίση - γι αυτό και συνεχίζω να τα φτιάχνω.

Επιμέλεια: Δέσποινα Πολυχρονίδου