Αλέξανδρος Λάιος, εικαστικός

Ο Αλέξανδρος Λάιος  σπούδασε Καλές Τέχνες στην Αθήνα, όπου ζει και δημιουργεί. Έχει πάρει μέρος στην 3η Μπιενάλε της Αθήνας, 2011 ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ με την ομάδα Under Construction , στην έκθεση REMAP KM3. Στο «Πεδίο Δράσης Κόδρα 2012»  συμμετέχει με μία ενότητα δώδεκα σχεδίων και ενός μαρμάρινου γλυπτού που παρουσιάζεται στην έκθεση των Κοιτώνων με τίτλο «Σημείο Φυγής».

Αλέξανδρος Λάιος, « Heimlich? » 2012 

Ασχολήθηκα με τα εικαστικά γιατί ένιωσα από την αρχή άνετα σε αυτό το χώρο χωρίς να σκεφτώ πως ήθελα να κάνω κάτι άλλο. 

Η έμπνευση γεννιέται κυρίως από τη σχέση μου με ένα σύνολο και τους τρόπους με τους οποίους διαπραγματεύομαι κάθε φορά αυτή τη θέση

Δεν  βλέπω την τέχνη ως αλεξίπτωτο.  Στους καιρούς της κρίσης θα προσφέρει ό,τι προσέφερε και πριν. Σε προσωπικό επίπεδο η συγκυρία που ζούμε με αναγκάζει να κοιτάζω περισσότερο, με περιορίζει αλλά και με βοηθάει. 

Η συμβολή της Πολιτείας στην εξέλιξη της τέχνης και στη διαμόρφωση του πολιτισμικού προϊόντος θα πρέπει να είναι ακριβώς άλλη από αυτήν που ισχύει. Χρειάζεται να υπάρχει υποστήριξη και πραγματικό ενδιαφέρον. Δεν είμαι τόσο σίγουρος πως πρέπει να βρεθούν τεράστια ποσά - αν αυτό σήμερα, θα μπορούσε να θεωρηθεί εμπόδιο - αλλά μια επιπλέον φροντίδα για κάτι πού θα αποτελέσει μελλοντική επένδυση για μια ποιοτική ή έστω ποιοτικότερη  «ανάπτυξη».     

Ασυναίσθητα, ταυτίζω  το σημείο φυγής με την υπάρχουσα  οικονομική, πολιτική, κοινωνική κατάσταση. Σαν μια φωτεινή κουκίδα στο  βάθος ενός δύσκολου δρόμου. Είναι  μια πολύ ενστικτώδης ενέργεια το να πλησιάσει κάποιος αυτό που  θα μπορούσε να υπόσχεται μια καλύτερη πορεία. Από την άλλη μεριά βέβαια, αν με κάποιο τρόπο μπορούσαμε να βαρεθούμε  εκεί, στο σημείο φυγής, δεν θα είχαμε ξανά την ίδια οπτική;

Δεν πιστεύω πως βοηθάει να σκεφτόμαστε διαρκώς με συναλλαγματικούς  όρους και σίγουρα δεν πιστεύω πως αυτή είναι η λύση σε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα, όπως δεν ήταν και πριν από όλα αυτά. 

Η δουλειά που εκθέτω στο φετινό «Κόδρα» αφορά την έννοια του οικείου και την ανάγκη της διεκδίκησής  του. Πρόκειται για έναν αριθμό σχεδίων με θέμα μια φαινομενικά οικεία τοπιογραφία σε επανάληψη, η οποία  δεν απαντά εξασφαλίζοντας το ίδιο το οικείο ούτε όμως προστατεύοντας το. Χρησιμοποιώ σημειολογικά την έννοια της γης ή ενός τόπου, για  να αναφερθώ στο επισφαλές και καθημερινά μεταβαλλόμενο σκηνικό. Στην ίδια λογική είναι και το δεύτερο  έργο που θα εκτεθεί. Είναι μια μαρμάρινη ευθεία, η βασική δομή της οποίας είναι ένα τριγωνικό σχήμα μήκους 2,5 μέτρων και ύψους 3 εκατοστών και την οποία θα μπορούσε να περιγράψει κανείς ως μια πολύ λεπτή στήλη, που έχει τοποθετηθεί οριζόντια. Επάνω, σε αυτή τη στήλη υπάρχει μια πρόταση που αφορά ακριβώς τη συνθήκη  στην οποία αναφέρθηκα και παραπάνω. Από μια  απόσταση δημιουργεί την εντύπωση του  ορίζοντα. 

Με κάποιο τρόπο η δουλειά μου σχετίζεται με την επέτειο 100 χρόνων που γιορτάζει η Θεσσαλονίκη, καθώς προσπαθεί να σημειώσει την ανάγκη για κάτι που ίσχυε τότε - με έναν άλλο τρόπο - αλλά και τώρα, που οι κανόνες του παιχνιδιού έχουν κάπως διαφοροποιηθεί. 

Αισθάνομαι πολύ ωραία, που είμαι κομμάτι του φετινού Πεδίου Δράσης Κόδρα. Νομίζω πως θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση.

Sacha Baron Cohen. Αυτόν θα ήθελα να καλέσω φέτος, στο Πεδίο Δράσης Κόδρα.

Επιμέλεια Αλεξάνδρα Αμανατίδου